18 september 2003 13.30 - 15.30 was het zover, "Prakticum
anatomie 1: inleiding snijzaal"
Dit was HET moment waar we het allemaal om gedaan hadden. Ook
ik heb hier lang op moeten wachten. En nu was het zover. De
snijzaal! Vol spanning liepen we eerst de collegezaal in waar
ons eerst nog het een en ander werd uitgelegd over hetgeen ging
gebeuren.
De spookverhalen deden zich al voor. De lichamen zouden 'zwemmen'
in grote baden met alcohol en de eerstejaars zouden door ouderejaars
de stuipen op het lijf gejaagd worden door zelf onder zo'n kleed
te gaan liggen en ineens bewegen. En nog veel meer van dat soort
verhalen. Deze verhalen werden gelukkig tijdens de inleiding
ontkracht.
Mobiele (camera) telefoons waren niet toegestaan evenals fotocamera's
zelf. Klinkt logisch, maar moest nog maar even gezegd worden.
Thuis zijn ze immers ook vol spanning hoe dat er allemaal uit
ziet en dan wil je wel een paar kiekjes voor thuis schieten
natuurlijk. (helaas voor jullie geen foto's dus 
)
In de zaal was duidelijk te merken dat we er allemaal zin in hadden en we waren niet meer te houden! En toen eindelijk na het inleidende praatje mochten we afdalen naar de kelder. Klinkt opzich al spannend. Het roept associaties op met het neerdalen in 'het dodenrijk'.
Eenmaal aangekomen in de kleedkamers werd de spanning voelbaar en de opwinding was des te groter, we waren er! Nadat onze labjassen aangetrokken waren mochten we dan echt naar binnen. De spanning werd nog groter en iedereen viel stil. Op elke tafel zagen we onder een groen laken de contouren van lichamen. Iedereen was zichtbaar onder de indruk.
We verdeelden ons in groepjes en gingen bij een lichaam staan. Het doek werd verwijderd en ik betrapte me er zelf op dat ik toch even een stukje achteruit ging staan. Het was best 'eng'. Allerlei gedachten komen in je op zoals: "het is een echt levend iemand geweest" en vooral: "wat stinkt dat". Deze geur zal ik blijven herkennen en nooit weer vergeten.
Vreemd genoeg, na een kwartier dacht je hier helemaal niet meer aan en won de nieuwsgierigheid het van de angst. Zo pakte je het hart eruit of de longen en keek je er heel objectief na. Dit realiseerde ik me echter pas na afloop van het prakticum. Toen kwam ik weer een beetje 'bij' en werd het toch weer beetje griezelig omdat het toch echte mensen waren geweest. Nu heb ik daar geen last meer van.
Helaas wordt er in Groningen niet door alle studenten gesneden. De lichamen liggen al geprepareerd klaar om bekeken te worden. Dit wordt gedaan door een beperkt aantal studenten en docenten (professoren).