Zondag 19 november 2006 was
de dag dat ik voor mijn grootste hardloop uitdaging tot nu toe
stond. Dit jaar eerder had ik mijn allereerste hardloopevenement,
de 4Mijl van Groningen, mee gemaakt, maar die afstand was te doen,
immers, ik had die afstand wel vaker gelopen. Vijftien kilometer
daarentegen nog nooit, laatstaan 10 km. 
De aanloop naar 19 november
Op aanraden van mijn oom die ook hardloopt, heb ik me ingeschreven
voor deze loop en ben ik flink gaan trainen om deze 'monstertocht'
tot een goed einde te kunnen brengen en ook in een beetje leuke
tijd. Aangezien ik niet zo heel snel loop, verwachte ik een tijd
van rond de 1uur en 30 minuten. Wat gezien mijn netto eindtijd
1:27:10 ook een goede schatting achteraf bleek 
.
Tijdens mijn training in aanloop tot de zevenheuvelenloop, was
ik natuurlijk weer iets te fanatiek om snel deze afstand te kunnen
lopen en dat heeft zich dus ook moeten resulteren in een blessure,
de zogenaamde 'shin splints'. Balen!
En dat enkele weken voordat het zover was! Het enige wat ik kon
doen is niet meer te lopen en op conditie blijven met fietsen.
Gelukkig had ik zo'n 1,5 week voordat ik naar Nijmegen moest,
geen last meer. Te laat om nog iets aan mijn conditie te doen,
dus rustig aan doen en vertrouwen hebben in een goede afloop.
De dag!
Op de dag dat het zou moeten gebeuren was ik er voor mijn gevoel
klaar voor. Ookal was ik het niet, ik moest hem gaan lopen natuurlijk
.
Een mooie dag was het qua weer zeker niet, het motterde en af
en toe regende het en de temperatuur was in je korte broek en
t-shirt ook niet aangenaam. Om hard te lopen was dit wel mijn
weertje (alhoewel ik daar bij de start even anders over dacht
).
Maar omdat je het toch warm genoeg krijgt, was ons aanbevolen
om ons niet al te warm te kleden. Nadat ik mijn oom opgezocht
had en mijn ouders had achter gelaten bij de start/finish lijn.
Ging ik opweg naar de By-pass (nr. 1). Vanwege het grote aantal
deelnemers waren er 3 by-passes aangelegd.
13.30, dat was de tijd dat ons startvak van start zou
gaan en vele hongerige kilometervreters zou loslaten op de zevenheuvels
van Nijmegen/ Groesbeek. 
Na enige vertraging voor de start, liep ik over de startlijn en
was het begonnen! Samen met mijn oom die ik even daarvoor succes
had gewenst, liepen we onze 15 kilometer tegemoed. Een trage start
was er niet bij. Om mijn oom een beetje bij te kunnen houden moest
ik in de eerste 5 kilometers flink aanpoten en ik had al snel
door dat dit niet mijn tempo was waarmee ik de 15 kilometer zou
kunnen voltooien. Tot het 5 kilometer punt (tussentijd 26:55)
heb ik dit tempo kunnen volhouden, maar moest daarna afhaken om
weer op adem en krachten te komen en vanaf toen heb ik mijn oom
niet weer gezien.
De kilometers 5-7 zal ik niet snel meer vergeten, ik was uitgeput
en vroeg me af of ik het nog wel zou gaan redden. Bij de drinkposts
heb ik rustig aan gedaan en flink gedronken, waarna ik gelukkig
weer op krachten kwam. Daarna liep ik in een rustig tempo door
en heb dit kunnen volhouden. Van andere deelnemers hoorde ik onderweg
dat je het beste bij de afdalingen rustig aan kan en deze momenten
moet pakken om op krachten te komen. En wat dus inderdaad een
hele goede tip bleek! Een héérlijk gevoel, leek
net alsof ik naar beneden zweefde en al mijn kracht terug kwam.
Totdat ik weer voor me keek, daar was me ineens een super hoge
klim. Ik vermoed dat dat bij de 10 kilometer was gezien de onderstaande
afbeelding. (netto doorkomsttijd 10km, 57:37)
.gif)
Vanaf toen ging het bijna alleen nog maar bergafwaarts. Na een
tijdje werden de deelnemers flink aangemoedigd en werd er op een
bepaald moment gezegd dat we op de laatste heuvel waren. "Ja
ja" dacht ik bij mezelf. "Zeggen ze vast om ons moed
in te spreken". Maar dat was verkeerd gedacht. Het was inderdaad
de laatste heuvel en de finish zou niet lang meer op zich wachten.
Zodra je de laatste kilometers ingaat, lijkt het net alsof je
begint te zweven. Pijn voel je niet meer, je loopt gewoon door
en begint weer te genieten van het hele gebeuren. Mede door de
opzwepende muziek begon ik zelfs nog te versnellen en leek het
even alsof ik net begonnen was! Met de finish in zicht rende ik
nog het laatste beetje energie uit mijn lijf en kwam over de eindstreep
in 1:27:10. Wat een héérlijk moment is dat! Daar
doe je het voor (en voor de medaille natuurlijk...). 
even bijkomen...
Daarna begon ik mijn spieren weer te voelen en kwamen de protesten
van diezelfde jongens. Ik stond even stil en ik kon daarna haast
niet meer van mijn plaats komen. Gelukkig was het naar de auto
niet ver meer.
Tot volgend jaar Nijmegen! (en oom Sjaak... ik ga je dan proberen
te verslaan)